Als klein meisje ging ik jaarlijks met mijn moeder mee samen met een groep vrouwen de natuur in. Meestal op een zwoele nazomerse dag. Daar verzamelden mijn moeder en de andere vrouwen wilde planten en kruiden. Er werd zorgvuldig te werk gegaan, niet te veel geplukt en goed naar de omgeving gekeken, er was duidelijk kennis van zaken, die onderling gedeeld werd. De plukopbrengst werd meegenomen naar een, in mijn herinnering, ommuurde tuin. Er werden meerdere grote vuren aangestoken waar grote zware ketels boven kwamen te hangen. De bladeren, stengels en wortels werden samen met grof gesponnen wol gekookt. En wat er vervolgens gebeurde was voor mij magisch, na een aantal uren pruttelend in de ketel, kwamen dezelfde strengen gekleurd uit deze ketels tevoorschijn. Ik zag okergele, dieproze en bastbruine kleuren tevoorschijn komen. Ze werden te drogen gehangen aan lange waslijnen. Aan het eind van de dag ging elke vrouw met een mand gekleurde wol naar huis. Mijn moeder ging er in de herfst mee aan de slag, spon de garen tot fijnere bollen en breide er mutsen en vesten van die ons in de winter warm hielden en vreselijk kriebelden.

Door met de seizoenen mee te leven, de natuur te vieren en op die manier stil te staan bij de rijkdom die ze ons geeft, voelen we ons vanzelf een sterker onderdeel van onze fabuleuze natuur. Door vervolgens hiermee iets te maken/creëren, de natuur door onze handen te laten gaan, ervan te leren, erdoor geïnspireerd te raken en er iets van onszelf in te leggen voelen we ons gevoed: vervuld met energie en leven.

Ik zie steeds meer makers om me heen, zowel professioneel als recreatief. De voldoening van iets maken met behulp van de natuur, de waarde die het met zich meebrengt je aandacht en liefde erin te leggen. Het respect dat je krijgt voor het materiaal en haar werking en alle makers die je voor gingen. Het maakt dat het gemaakte een ziel krijgt. En het is deze bezieling die voelbaar is voor de gebruiker, een verschil maakt en het is deze bezieling die de wereld mooier maakt.

_ Maaike Koorman – verzamelaar/storyteller/maker www.maaikekoorman.com

Mijn jeugd bracht ik door in een omgeving zonder bossen. Alles was woonwijk of boerenland. Toen ik twee, drie jaar was, ontdekte ik een rups in ons tuintje en vertelde mijn vader dat die zou veranderen in een vlinder. We deden het diertje in een jampotje met een doekje erover. Ik zorgde, dat het steeds dichtbij me bleef. Toen het bedtijd werd en ik onder de wol werd gestopt, wilde ik de rups op mijn kussen laten slapen. Mijn ouders lieten dat toe, maar haalden het diertje weg toen ik sliep. Toen ik ’s ochtends wakker werd, zeiden ze dat de vlinder door het open raam moest zijn weggevlogen… (Dit verhaal is me door mijn ouders verteld; op zulk een jonge leeftijd is het geheugen nog niet ontwikkeld.)

_ Diana Kam

Als je opgroeit op het platteland en het huis aan een landweg tussen velden en bos staat, en je leven speelt zich de eerste jaren daar voornamelijk af, dan krijg je een enorme binding met de natuur om je heen. De geuren, de kleuren, de natuurgeluiden, de verschillende vormen, ze komen allemaal diep binnen. Ik werd niet afgeleid door ruis uit stad of dorp en ik werd niet afgeleid door radio en tv. Ik ben geboren in 1961 en achteraf kan ik zeggen dat het voelt als dat ik in het paradijs ben geboren.

De wilde bloemen in de bermen bloeiden met allemaal verschillende kleuren en geuren. Er waren volop insecten en vlinders. Rupsen waren er ook in allerlei uitvoeringen, vaak met prachtige kleuren en tekeningen op hun rug. Het gonzen in de lucht van de bijen hoorde ik letterlijk en ik hoorde ook de vogels die in de lucht vlogen. Op een zomernacht mocht ik met mijn broertje buiten slapen. Dat gebeurde in een zelf gefabriceerde tent met een paar dekens over twee stoelen gedrapeerd. Midden in de nacht werd ik wakker en keek recht tegen de maan en de sterren. Ik was diep geraakt.

Ook kon ik uren zitten aan de waterkant en dan kijken wat voor leven er zich allemaal in die slootplas afspeelde. Niet alleen de dieren vond ik interessant, ook de planten en bloemen hadden mijn interesse. Achteraf kan ik zeggen dat ik mij kon laven aan de schoonheid van de bloemen, planten en dieren en genoot van de heerlijke geuren.

Dat werd anders toen ik de samenleving in ging. Ik ging naar school en leerde uit boeken. Natuuronderwijs had mijn belangstelling. Op de middelbare school genoot ik tijdens de fietstocht naar school vooral van de wisseling van de seizoenen, de jonge lammetjes en geitjes die in het voorjaar werden geboren en de prachtige bloemen die in de bermen te zien waren. Ik stapte graag af voor rijpe bramen en voor volzoete krenten die aan de struiken hingen. Maar op school was er weinig natuur. De biologielessen vond ik interessant.

Hoe verderop ik in mijn leven kwam, hoe meer de natuur uitgebannen leek te worden. Het leek wel of het los stond van het leven. Dat heb ik mijn hele leven niet begrepen. Ik ben steeds weer op zoek gegaan naar de connectie tussen natuur en deelaspecten van het leven. Stapje voor stapje is het mij gelukt om de natuur weer volledig in mijn leven te integreren. Of het nu gaat om werk, om het opvoeden van kinderen, om gezondheid of om wonen, ik heb het allemaal weer bij elkaar kunnen brengen. Daar is uiteindelijk ’t Natuurlijk Huus uit ontstaan in Raalte (www.hetnatuurlijkhuus.nl). Het is een inspiratieplek geworden voor natuurlijk en duurzaam wonen en leven. Gelukkig kunnen we veel bezoekers enthousiast maken om ook zelf weer meer de verbinding met de natuur aan te gaan.

Ik heb een hele omweg moeten maken in mijn leven en ik ben blij dat ik nu opnieuw kan zeggen dat ik me in een paradijsje begeef en me heel fijn voel met al de natuur om mij heen en het natuurlijke leven dat ik kan leiden.

_ Agnes Heethaar