Tijdens de première van Een gemeenschap van leven viel iets op: de woorden die Matthijs Schouten gebruikte — stilte, dans, poëzie en mystiek — hoor je zelden in films over natuur. Toch zijn het precies deze woorden die onze verhouding met de natuur kunnen openen en verdiepen.
De film Een gemeenschap van leven begon met een daad van verzet: Anne Leeflang ging voor een tractor staan die de eiken in haar straat besproeide tegen de eikenprocessierups. Wat volgde was een gesprek tussen buren, gemeente en Europese beleidsmakers, en uiteindelijk tot deze film. De film vormt een spiegel. Durven wij naar onszelf te kijken?
Zo’n film, vertoond en besproken met publiek, beweegt zich als een kring die uitzet. Een scene dat Rik van der Linden online deelde ging viraal, de tijd is blijkbaar rijp voor de woorden om aan te komen.
Na de première in Wageningen gingen de filmmakers, Rik van der Linden en Jeffrey van Houten, in gesprek met het publiek. Daar gaf Jeffrey toe dat de mooiste scène van de film eigenlijk is gefilmd door zijn vriendin. De toon van eerlijkheid en openheid was gezet.
Er ontstond een beeld van hoe kunst en wetenschap tezamen kunnen bijdragen aan een zelfbeeld van de mens dat niet langer beheerder of redder van de natuur is, maar een sleutelsoort binnen een levend systeem. De rups als metafoor voor transformatie; het vermogen om van vorm te veranderen zonder te verliezen wat je bent.
Dat kan alleen als we tijd en ruimte maken voor stilte, voor kunst, voor de directe ontmoeting met het leven om ons heen. Mystiek als ervaring van opgaan in het leven dat je dacht te bezien.
