In regencapes gehulde mensen stappen zwijgend uit de landrovers die van verschillende kanten zijn komen aanrijden. Het is koud. Zwarte wolken zeilen laag over ons heen, terwijl ver onder ons de Bushmans rivier traag en modderig voort stroomt. Daarachter strekt de wilde Afrikaanse natuur zich eindeloos ver uit.  Op bezoek in een natuur reservaat in Zuid Afrika, ben ik getuige van een kleine indrukwekkende herdenking van drie, voor hun hoorn gedoode rinocerossen. Een jonge natuur onderzoeker confronteert ons met de feiten, en juist op dat moment openen zich de wolken en stort de hemel zich over ons uit, als grote koude tranen. De verpulverde hoorn wordt beschouwd als een status symbool om op de schoorsteenmantel van rijke Chinezen of Vietnamezen te prijken, en als een manelijk vruchtbaarheids symbool. Op de kleine witte kruisjes staan hun namen: Javan, Sumatran en Indish Rino, met daaronder de nummers van de vermoorde rinocerossen van de laatste vier jaar. 2010: 300; 2011: 448; 2012 verloor Zuid Afrika bijna twee rino’s per dag. 2013 zijn er meer dan 1000 vermoord. Dit jaar zijn het er voor zover nu bekend al 1007; er worden nu meer vermoord dan er worden geboren. In dit tempo zullen deze oeroude kolossen weldra niet meer op Aarde zijn.

Een luxe artikel gebaseerd op een treurig bijgeloof voor de een, onverklaarbaar voor degenen die zich deelgenoot voelen van de natuur. Voor hen wordt door de moord op deze nobele en vriendelijke dieren een stuk in henzelf gedood.